"Nierozłączni" Część 1

To opowiadanie będzie miało kilka części.

Dedykuję go mojej ukochanej przyjaciółce Adriannie :)

Nie kupiłam ci wielkiego prezentu kochana ale mam nadzieję że opowiadanie się spodoba :D

A propo życzeń! Chciałaby wszystkim życzyć abyście byli szczęśliwi w nowym roku! :* I żebyście komentowali ;) 

######################################################

-Widzimy się jutro przed szkołą chłopaki!

-No jasne Patka!

-Nara!

-Pa!

Piętnastoletnia dziewczyna weszła do domu w którym obecnie pomieszkiwała.

Był to dom jej wuja.

-No kurwa wreszcie już myślałem że cię tym razem ufo porwało!-Wydarł się od progu wuj na dziewczynę.

-Pół tonu ciszej jeśli łaska-Warknęła i skierowała swoje kroki w stronę swojego pokoju.

Nie zdążyła nawet wejść na schody gdy jej wuja złapał ją za ramie i wysyczał.

-Mam ciebie dość!Jutro po wyjściu do szkoły możesz już tu nie wracać!

Piękne niebieskie oczy spojrzały na wuja pusto i skierowały się w stronę jej pokoju.

Całą noc nie spała.Rano szybko ubrała się i wyszła z domu.Ubrana była w ciemne jeansy,białą koszulę i czarną skórzaną kurtkę której rękawy podwinęła pod łokcie.

Miała spory kawałek drogi do szkoły a nie mieszkała w dobrej dzielnicy aczkolwiek jej jakoś specjalnie to nie przeszkadzało i postanowiła się przejść.

Gdy dotarła pod szkołę przywitała się z kolegami.Tak KOLEGAMI bo nigdy jakoś specjalnie nie miała koleżanek.Zapewne domyślacie się że była typem dziewczyny która od małego grała w piłkę,skakała po drzewach i tym podobne.

-No siema-Przywitała się podając rękę każdemu.Było ich trzech.

Blond włosy Maks,brązowowłosy Maciek i chłopak o rudych włosach,Kamil.

Wszyscy łącznie z Patrycją mieli niebieskie oczy.Ich paczkę nazywano "Nierozłączni",Patrycja była kimś takim jak szefowa ich paczki.Podejmowała ważniejsze decyzje i wspierała ich.

Spojrzeli na nią z dziwnymi minami.

-Co znów zrobiliście?-Zapytała bo zbyt dobrze znała te miny.

Zawsze gdy oni w coś się wpakowali ona musiała ich wyciągać!

-Daniel powiedział że jesteś idiotką no i jakoś się tak złożyło że wyzwałem go na pojedynek.No wiesz...ty kontra on-Oczy dziewczyny rozszerzyły się w szoku.

Złapała Kamila za "szmaty" i warknęła.

-Czyś ty do reszty zdurniał?!Przecież wiesz że w TYCH pojedynkach wygrany może zabić przegranego!Jeśli przegram to zginę!

Oni spojrzeli na nią ze zrezygnowaniem.

-Dobrze wiesz że nie chcemy abyś zginęła...-Zaczął Maks ale Patrycja przywaliła mu z pięści w twarz.

-Po szkole nie mam dokąd iść!Wuj wyrzucił mnie z domu a teraz jeszcze to!Dobrze wiecie że choćbyście chcieli to u żadnego z was nie mogę spać bo wasi rodzice mnie nie lubią!-Krzyknęła i pobiegła na lekcje.

Siedząc na lekcji wosu (wiedza o społeczeństwie) nie mogła się skupić na tym co mówił nauczyciel.

-Panno White przyjdzie dziś pani do odpowiedzi-Stwierdził pan Werein.

-Muszę?-Spytała nieprzyjemnie.

-Tak-Odpowiedział "słodkim" tonem.

Patrycja z cichym westchnieniem wstała i podeszła do tablicy.

-Powiedz mi...czy wiesz jak inaczej mówi się na marihuanę?-Brwi dziewczyny podjechały w górę.

-Nie wie pan?-Zakpiła lecz widząc ostrzegawcze spojrzenie nauczyciela oparła się o ławkę-Można na przykład powiedzieć "blant".

-Jaki gang obecnie rządzi w naszym mieście?-Dziewczyna prychnęła pod nosem.

-To oczywiste!W naszym mieście rządzą "Bezduszni"-Powiedziała kręcąc głową.

-Hmm...Co dzieje się w naszym mieście po zmroku?-Zapytał.

Patrycja spojrzała za okno na stary zniszczony budynek.

-Po zmroku wychodzą najgorsze ścierwa by zapolować...

-Co robią?-Drążył.

Dziewczyna zacisnęła zęby i spojrzała w oczy nauczycielowi.

-A jak pan myśli profesorze?-Zapytała przybierając bojową pozę-Na pewno nie chodzą i nie rozdają cukierków!

-Kogo chcą wyeliminować bezduszni?-Pytał nieugięcie nauczyciel.

-Wszystkie inne silne gangi,paczki i grupy-Westchnęła i przetarła oczy.

Spojrzała w stronę klasy.

-Dlaczego nikogo tu nie ma?-Zdziwiła się dziewczyna.

Nauczyciel usiadł za biurkiem i spojrzał na White.

-Kazałem im wyjść 

-Dlaczego?

-Bo chciałem tylko z tobą porozmawiać.Chciałem wiedzieć czy wiesz w co wpakowali cię koledzy-Westchnął-Wiesz że Daniel Red jest dość blisko bezdusznych.Jeśli wygrasz,nierozłączni będą na czarnej liście bezdusznych a jeśli przegrasz...zginiesz-Spojrzał jej w oczy.

Patrycja usiadła na ławce i spojrzała na zegarek.

~15 minut do pojedynku-Pomyślała.

-Masz broń?-Zapytał nauczyciel.

Dziewczyna wyciągnęła dwa średniej długości bardzo ostre sztylety.

-Jesteś bardzo dobra...-Przytulił ją nauczyciel.

Pan Werein był dla Patrycji jak ojciec od czasu gdy tylko przekroczyła próg tej szkoły.

White spojrzała w oczy mężczyźnie.

-Muszę już iść-Powiedziała gdy była przy drzwiach.

Pojedynek miał odbyć się na dziedzińcu szkolnym.

-Choćby nie wiem co się stało nie możecie wejść do pojedynku.Niech wam nawet nie przyjdzie do tych pustych łbów aby mnie ratować-Powiedziała i spojrzała na wszystkich trzech.

-Powodzenia-Powiedzieli Maks i Maciek.

Patrycja odwróciła się lecz po chwili ktoś złapał jej ramię,odwrócił i przytulił.

-Przepraszam że cie w to wpakowałem-Wyszeptał Kamil.

Patrycja przytuliła całą trójkę.

-Pamiętacie?-Zapytała wyciągając położoną płasko rękę-Nierozłączni-Cała trójka położyła dłonie na dłoni dziewczyny.

-Nierozłączni-Powiedzieli wszyscy.

-Pamiętajcie-Ostrzegła ich-Nie próbujcie mi pomóc-Powiedziała i odeszła na swoje miejsce na polu walki.

Wyciągnęła sztylety i stanęła dwa metry przed niebiesko włosym Danielem.

-Witaj Red-Powiedziała zimno.

-Witaj White-Odpowiedział z uśmiechem wyższości chłopak.

Patrycja uśmiechnęła się i rozejrzała dyskretnie.

~Cholera-Pomyślała.

W tłumie wokół niej było wielu kolegów Daniela a w pewnej odległości stali bezduszni.

-Zaczynajcie!-Krzyknął chłopak który miał zapewne być "sędzią".

Patrycja uniknęła ciosu Daniela i rozcięła mu prawą dłoń.

Chłopak syknął z bólu.Patrycja ominęła kolejny cios.Spojrzała na swoją paczkę.Nim zdążyła spojrzeć na Daniela ten powalił ją jednym ciosem.Szybko się jednak podniosła i zrobiła Redowi płytką choć bolesną szramę na torsie.

Chłopak spojrzał na dziewczynę ze wściekłością.

Rozpoczęła się prawdziwa walka.Patrycja jak narazie wygrywała,powaliła Daniela i teraz stała nad nim.

Patrycja zdążyła zauważyć tylko złośliwy uśmiech Reda i usłyszeć ostrzegawczy krzyk nierozłącznych.

Dwóch chłopaków złapało ją za ramiona i przytrzymało.

Daniel w tym czasie wstał i spojrzał na nią kpiąco.

-Myślałaś że uda ci się wygrać?-Zapytał.

Patrycja zaczęła się wyrywać.

-Sam byś sobie nie poradził!Sam byś nie wygrał!-Szarpnęła się za co dostała silny cios w brzuch.

Na chwilę straciła oddech.Po tym ciosie nastąpiły kolejne coraz to mocniejsze.

-A teraz?Co o mnie myślisz?-Zapytał Daniel.

-Nic nie warte ścierwo...zabawka bezdusznych-Wychrypiała.

~Skoro mam zginąć to czemu nie jechać po całości?

Tym razem cios trafił w twarz dziewczyny.

-Co ty sobie myślisz?A!Przepraszam!Ty w ogóle nie myślisz!-Krzyknęła gdy uderzył kolanem z całej siły w jej brzuch.

Patrycja teraz nie trzymana przez nikogo upadła na kolana.

-Skoro tak myślisz...-Powiedział gdy dziewczyna łapała powietrze.

Dopiero po chwili Patrycja spojrzała co chce zrobić Daniel.

Podszedł do nierozłącznych trzymanych teraz przez kilku kolegów Reda.

Daniel staną przed Maksem i zamachnął się.

Patrycja złapała swój sztylet i podbiegła stawając pomiędzy Maksem a Danielem.

Dziewczyna zaczęła walczyć z Danielem.

Wystarczyło kilka ruchów a Daniel klęczał przed dziewczyną ze sztyletem wbitym w ramie.

Patrycja odwróciła się w stronę nierozłącznych i poruszając ustami szepnęła.

-Uciekajcie

Maks i Maciek przez chwilę się zastanawiali ale widząc rozkazujące spojrzenie Patrycji postanowili spełnić jej prośbę.

Kamil podbiegł do niej.

-Nie zostawię cię samej-Powiedział.

-Nie bądź śmieszny-Warknęła.

Kamil złapał ją za ramiona.

-Spotkajmy się dziś w domu nierozłącznych-Powiedział i uciekł.

Patrycja odetchnęła i spojrzała na Daniela.Podeszła do chłopaka i kopnęła w wystający sztylet tak że został dopchnięty do końca.

-Możesz zadzierać ze mną ale nie z nimi-Wysyczała i wyciągnęła sztylet.

Rozejrzała się za drugim sztyletem lecz nie mogła go znaleźć.

-Tego szukasz?-Zapytał wysoki chłopak o szarych włosach i oczach tego samego koloru.

~Szef bezdusznych-Pomyślała.

Patrycja zacisnęła zęby i odwróciła się z zamiarem odejścia.

Syknęła z bólu gdy sztylet rozciął jej ramię przelatując dalej i wbijając się w pobliskie drzewo.

-Aż tak ci śpieszno do grobu że mi nie odpowiadasz?-Zapytał szaro włosy.

Dziewczyna nie odpowiedziała tylko schowała drugi sztylet i zaczęła iść w stronę domu nierozłącznych.

-Zadam ci pytanie...jeśli na nie,nie odpowiesz-Zacmokał-Twoi przyjaciele zginą-Powiedział szarooki.

Dziewczyna z zadziwiającą szybkością odwróciła się.

Spojrzała na trzech mężczyzn trzymających Maksa,Maćka i Kamila.

-Zaskoczyli nas-Powiedział Maks.

-Walczyliśmy ale oni byli silniejsi-Powiedział Maciek.

-Czy w takiej sytuacji nie powinniście płacić za własną głupotę sami?Cały czas to ja płacę za waszą głupotę.Czy to nie czas abyście przestali polegać tylko na mnie?-Zapytała pustym głosem.

Była wykończona tym wszystkim.Bolał ją cały brzuch po serii ciosów a do tego jeszcze ramie...

Kamil i Maciek spojrzeli na nią przerażeni.Tylko Maks patrzył dziwnie smutny.

-Ona ma racje-Stwierdził Maks przez co Kamil i Maciek spojrzeli na niego zaskoczeni-Zawsze gdy się w coś wpakujemy ona obrywa.Zawsze gdy mamy problemy ona stara się je rozwiązać.Nie ważne w jak wielkim bylibyśmy dole ona nas z niego wyciągała...Nawet teraz.Wpakowaliśmy ją w walkę z Danielem-Powiedział po czym spojrzał Patrycji w oczy-Teraz nawet nie ma gdzie się podziać a to wszystko przez nas.Bo od zawsze zatrzymywaliśmy ją czy to na piwie czy to na naradach.Załatwialiśmy jej różne akcje przez co przychodziła późno do domu-Stwierdził-To przez naszą głupotę wuj wyrzucił ją z domu....bo nie potrafiliśmy się zająć sami tym czym powinniśmy.Od zawsze to ona załatwiała wszystko za nas...

-To nie prawda!-Wtrącił Maciek za co został obdarzony wściekłym spojrzeniem Maksa.

-A więc powiedz co takiego zrobiłeś?!No co zrobiłeś przez te wszystkie lata?!No właśnie!Nic!...To Patrycja załatwiała nam wszystkie misje,ekwipunek a nawet nieraz chodziła sama na misje obrywając przy tym mocno!I co!?Nadal twierdzisz że nie robiła wszystkiego za nas?!Robiła wszystko żebyśmy my mogli żyć w miarę spokojnie!-Krzyknął wściekły.

Patrycja spojrzała na Maksa ze zmęczeniem.

-To i tak już nie ważne-Stwierdziła.

-Co?-Zdziwił się Kamil.

Patrycja pokazała mu tylko ranę na ramieniu.

-Pamiętacie jak mówiłam że moje sztylety mają pewną moc?

-Jad-Stwierdził Maciek.

Dziewczyna kiwnęła głową i uśmiechnęła się smutno.

-Ale przecież masz serum na ten jad-Powiedział przerażony Kamil.

Dziewczyna spojrzała tylko na niego ze smutnym uśmiechem.

-Miałam dziś tylko jedną-Stwierdziła.

-No...chyba masz!Przecież nic z nim nie...-Nie dokończył bo przerwał mu Maks.

-Nie powiesz mi że uleczyłaś tego dupka Daniela!-Odpowiedziało mu tylko zmęczone spojrzenie.

-Patrycja...-Powiedział Kamil ze łzami w oczach-...powiedz że masz to serum.Powiedz że wszystko będzie dobrze!Powiedz że jutro znów się zobaczymy!Powiedz do cholery!-Zaczął się wyrywać a z jego ust wydobył się szloch.

-Nie rycz-Warknęła na niego.

Szaro włosy spojrzał na dziewczynę spod przymrużonych powiek.

-Po coś go ratowała?!Przecież wiedziałaś że nie masz więcej serum!-Krzyknął Maciek ze łzami w oczach.

Maks na wpół wściekły na wpół przerażony krzyknął.

-Znów chciałaś nas ratować!Gdyby Daniel zginął bylibyśmy na czarnej liście i wtedy bezduszni by nas zabili!

-Brawo-Powiedziała dziewczyna opierając się ramieniem o pobliskie drzewo-Szybko cholerstwo działa-Mruknęła.

-Gdybyśmy nie dali się złapać byłabyś teraz w drodze do domu nierozłącznych gdzie masz serum-Powiedział smutno Kamil.

-Bingo-Powiedziała z cwaniackim uśmiechem próbując trzymać fason.

Patrycja spojrzała na nierozłącznych i wyciągnęła telefon z kieszeni.

-Opiekuj się nimi-Wychrypiała do słuchawki-Zabierz ich w bezpieczne i spokojne miejsce...Zabierz ich do tego miejsca które kupiłam.Będą czekali na ciebie...-Zakaszlała krwią-...na dziedzińcu szkoły.Tylko błagam...opiekuj się nimi-Szepnęła jeszcze i rozłączyła choć ze słuchawki słychać było błagalne krzyki.

-Więc oddajesz nas-Stwierdził Maciek z wyrzutem-A mówiłaś że będziemy na zawsze rodziną!Mówiłaś że nigdy nie oddasz nas Darkowi!

Na twarzy Patrycji pojawił się szok.

-Chciałam żebyście byli szczęśliwi-Szepnęła po czym kaszlnęła.

-Nie pierdol!Nie zależy ci na nas!Zapewne zabierałaś większość kasy dla siebie po misjach!-Na twarzy dziewczyny pojawił się wyraz najszczerszego szoku-Pewnie...-Nie zdążył skończyć ponieważ przerwał mu szarooki uderzając go z całej siły w twarz.

-Dzięki-Powiedzieli równocześnie Kamil i Maks.

-Tak o mnie myślisz?-Zapytała Patrycja podchodząc do Maćka.

Chłopak klęczał teraz przed nią.

-Ja...-Spojrzał na nią ze strachem.

Dziewczyna wyciągnęła tylko z tylnej kieszeni spodni kartę kredytową.

-Założyłam dla was trzy karty.Każdemu po misji odkładałam tam część pieniędzy.Tobie odkładałam moją część bo słyszałam że twoja siostra potrzebuje operacji-Powiedziała i rzuciła mu kartę a na jej twarzy pojawił się wyraz najszczerszej niechęci.

Stanęła przed chłopakami i powiedziała.

-Myślałam że nierozłączni to rodzina.Widocznie myliłam się.Nie rozłączni to tylko banda dzieciaków która stara się być silna-Powiedziała i rzuciła każdemu z chłopaków jego kartę pod nogi.

Odwróciła się i nie zrobiła nawet pięciu kroków gdy upadła.

Maks i Kamil wyrwali się i upadli na kolana koło dziewczyny.

-Patrycja do cholery nie zostawiaj nas!-Krzyknął Kamil ze łzami w oczach.

Dziewczyna nadal oddychała lecz z każdą chwilą coraz ciężej.

Szaro oki przyglądał się całej sytuacji z mieszanką zdziwienia i podziwu dla dziewczyny.

-Przyjedzie po was Darek,zabierze was do bezpiecznego i spokojnego miejsca-Powiedziała dziewczyna trzymając dłoń Maksa.

-Odsuńcie się-Powiedział szaro włosy.

-Demon co ty chcesz zrobić?-Zapytał jeden z bezdusznych szarookiego.

Ten jednak nic nie odpowiedział tylko wyciągnął z tylnej kieszeni małą fiolkę.

-Serum...-Szepnął Kamil ze łzami w oczach.

Szaro oki wlał serum do ust dziewczyny a po chwili ta otworzyła oczy.

-Dlaczego ja nadal żyję?-Zapytała.

Maks i Kamil przytulili ją do siebie.

-Ej spokojnie-Zaśmiała się cicho-Skoro chcieliście bym przeżyła to nie duście mnie!

Chłopcy wstali i podali dłonie dziewczynie.

Gdy Patrycja tylko wstała,od razu spojrzała na szarookiego.

-Dlaczego to zrobiłeś?-Spytała spoglądając mu w oczy.

-Nie dałaś umrzeć Danielowi.Oto powód-Odpowiedział i odwrócił się-Ale gdy spotkamy się następnym razem to...

-...zapalimy razem ćmika-Zaśmiała się po czym odwróciła i spojrzała na Maćka.

-Jednak żyje co?-Zapytała i kopnęła go z całej siły w brzuch-Przyjdź dziś do starego kościoła na końcu miasta-Zwróciła się do Demona.

Demon spojrzał Patrycji w oczy.

-Mam coś czego szukasz od dawna-Odpowiedziała na nieme pytanie.

W szarych oczach pojawił się szok.

-Skąd...

-Nie tylko ty masz w tym mieście jakąś władzę-Stwierdziła i odeszła z Maksem i Kamilem w stronę kościoła.

Wieczorem Patrycja wyciągnęła ze swojej skrytki pewną kasetę.

Gdy stanęła na przeciwko Demona wiedziała że to nie ich ostatnie spotkanie.

-Uwolnij brata-Powiedziała podając mu kasetę.

Demon odszedł zostawiając dziewczynę samą ze swoimi myślami.

Kaseta zawierała dowody które pomogą wydostać się bratu Demona na wolność.

Dwa dni później...

Patrycja siedziała właśnie w salonie swojego nowego domu który kupiła za pieniądze ze swoich misji gdy ktoś zapukał do jej drzwi.

Oczekiwała dziś wizyty Maksa i Kamila którzy mieli dziś wrócić z misji.

-Już idę-Powiedziała gdy pukanie się ponowiło.

Otworzyła drzwi z szerokim uśmiechem ale gdy spojrzała na osoby stojące przed nią na jej twarzy pojawił się szok.

-Co wam się stało!?-Krzyknęła widząc Maksa i Kamila brudnych od krwi i ledwo trzymających się na nogach.

Wprowadziła ich do salonu,opatrzyła rany i kazała się umyć.

Gdy umyci,opatrzeni i najedzeni usiedli w salonie Maks zaczął.

-Zaskoczyli nas-Powiedział i spojrzał w oczy dziewczynie-Maciek był z nimi.

-Z kim?-Zapytała zszokowana.

-"Metalowcy"-Powiedział Kamil.

Patrycja zacisnęła zęby.Metalowcy to ochrona bezdusznych.

-Zostańcie tu-Warknęła i wybiegła z domu zakładając skórzaną kurtkę a jej rękawy podwijając pod łokcie.Włożyła sztylety za pasek a pistolet do kieszeni.

Po chwili słychać było tylko pisk opon motoru.

Gdy dotarła na miejsce spojrzała na dom byłego nierozłącznego.

Otworzyła drzwi do domu z kopa i weszła do salonu gdzie siedział Maciek ubrany w strój metalowca.

-Bardzo szybko się przerzuciłeś-Warknęła wyciągając pistolet.

-Maks i Kamil już przyszli się poskarżyć?-Zapytał imitując głos dziecka.

Patrycja spojrzała na niego z pogardą.

-Myślałam że chcesz być z nami.Myślałam że chcesz normalnego życia-W jej oczach pojawił się ból-Ufałam ci a ty...-Pokręciła głową-Przyszłam cię zabić-Stwierdziła a na jej twarzy pojawił się smutek-...Ale nie potrafię.Jeszcze nie teraz-Wyszła i oparła się o swój motor.

Po jej policzkach spłynęły łzy które wściekle wytarła rękawem.

-Zaufałam mu-Powiedziała kopiąc w motor tak że ten odleciał kilka metrów dalej.

Oparła się o mur i oddychała głęboko patrząc w niebo.

~Za dziesięć minut zmrok...polowanie-Pomyślała i szybko wsiadła na motor.

Do jej domu prowadziło pół godziny drogi.

Jadąc spojrzała na zegarek.

~Cholera już się zaczęło-Pomyślała-Powinnam być już w domu.Jeśli mnie złapią to będzie źle-Przyśpieszyła.

Zeszła z motoru i wstawiła go do garażu.

Otwierała drzwi do domu gdy usłyszała krzyk kilka metrów za sobą.

Odwróciła się i zobaczyła jakiegoś faceta z obrzydliwym uśmiechem nad jakąś kobietą.

Nie zastanawiała się ani chwili gdy zobaczyła że facet chce ją dźgnąć kataną.

Kobieta zamknęła oczy i czekała na koniec.

Patrycja wyciągnęła sztylety i osłoniła kobietę przed ciosem.

-Uciekaj-Powiedziała do kobiety co ta natychmiast uczyniła.

Dziewczyna spojrzała za uciekającą kobietą i tu popełniła błąd.

Mężczyzna wytrącił jej broń z dłoni i przewrócił na ziemię.

-No i co teraz White?-Zapytał mężczyzna-Poddajesz się?-Zakpił.

-Ja nigdy się nie poddaję!Choćby i sama śmierć patrzyła mi w oczy!-Krzyknęła wstając nieco chwiejnie.

~Pistolet!-Krzyknęło coś w jej głowie.

Ręka dziewczyny powędrowała w stronę tylnej kieszeni gdy wpadł jej do głowy pewien plan.

Spojrzała na mężczyznę ze słodkim uśmiechem.Podeszła do niego i delikatnie położyła dłoń na policzku.

Mężczyzna spojrzał jej w oczy i dziewczyna wiedziała że już go ma.

Facet nie zdążył się nawet zorientować kiedy Patrycja wytrąciła mu katanę z ręki i uderzyła pistoletem w skroń.

~A naboje to po co masz?-Pomyślała.

Spojrzała jeszcze raz na ciało pod jej stopami,zabrała sztylety i ruszyła w kierunku domu.

-Nie ma ich tam-Usłyszała głos mężczyzny leżącego na ziemi.

Spojrzała na faceta.

-Co?

Mężczyzna uśmiechnął się przerażająco.

-Idź sprawdź.

Patrycja pobiegła do domu wyciągając sztylety.

-Maks!Kamil!-Gdy wbiegła do salonu ujrzała miejsce walki.

Na podłodze była krew a na ścianie przyczepiony był list.

"Jeśli chcesz ich odzyskać,przyjdź do starego magazynu"

Po policzkach dziewczyny spłynęły łzy.

-Nie...-Szepnęła i upadła na kolana.

Patrycja wstała i wyciągnęła z za swojej koszuli średniej wielkości srebrny łańcuszek.Otwarła go a jej oczom ukazały się uśmiechnięte buzie chłopaków.

~Cały skład-Pomyślała spoglądając na uśmiechy Maksa,Maćka,Kamila i jej własny.Pod zdjęciem wygrawerowane było "Nierozłączni ".

Przypomniała sobie jak cała czwórka ślubowała sobie wierność aż do śmierci.Każdy z nierozłącznych miał taki łańcuszek.

Patrycja zostawiła łańcuszek widoczny i wybiegła z domu.

Swoje kroki skierowała do starego magazynu.

Cały czas czuła jakby ktoś za nią szedł ale nadal z uniesioną dumnie głową zmierzała w stronę swojego celu.

Gdy wbiegła do magazynu zobaczyła Maksa i Kamila przywiązanych do krzeseł.Byli sami.Patrycja zauważyła na ich bluzach krew.

Nie zwracając uwagi na niebezpieczeństwo podbiegła do nich i przytuliła.

Dopiero wtedy otworzyli oczy.

-Patrycja?-Zapytał zachrypniętym głosem Kamil.

-Uciekaj stąd.Oni chcą cię złapać-Powiedział Maks zmęczonym głosem.

White spojrzała na nich ze smutnym uśmiechem.

-Obiecałam wam że nigdy was nie opuszczę.Obiecałam że będę was chronić choćby za cenę swojego życia więc słowa dotrzymuje-Powiedziała.

-Dlaczego to robisz?-Zapytał Maks ze łzami w oczach.

-Dlaczego nie dbasz o siebie ale o nas?-Tym razem odezwał się Kamil,on również płakał.

Patrycja uwolniła ich i wstając powiedziała.

-Bo jesteście dla mnie jak bracia.Straciłam rodziców.Braci już nie stracę-Powiedziała a po jej policzkach spłynęły łzy-Teraz zaopiekuje się wami Darek-Powiedziała sięgając po telefon,zatrzymali ją jednak chłopacy.Wyrwali jej z rąk telefon i odrzucili w kąt.

-Co...-Nie zdążyła zapytać gdy chłopcy złapali ją za dłonie.

-Nie zostawimy cie-Powiedzieli razem.

-Jeśli mamy zginąć zginiemy jako drużyna-Powiedział z Maks z uśmiechem.

-Jesteśmy w końcu nierozłączni-Zaśmiał się Kamil.

-To był długi dzień, bez Ciebie mój przyjacielu...

Opowiem ci o nim, gdy znowu cię zobaczę.Zaszliśmy bardzo daleko tak, zaszliśmy bardzo daleko, dobrze zaczęliśmy.Opowiem ci o tym, gdy znowu cię zobaczę pozwól, że ci opowiem.Gdy znowu cię zobaczę....Pamiętacie?-Zapytała z uśmiechem dziewczyna.

-See you again-Stwierdził głos za nimi.

-To był długi dzień...-Zaczęła Patrycja patrząc na Maksa.

-...bez ciebie mój przyjacielu...-Maks spojrzał na Kamila.

-Opowiem  ci o nim,gdy znów cię zobaczę...-Powiedział Kamil.

-Zaszliśmy bardzo daleko tak,zaszliśmy bardzo daleko,dobrze zaczęliśmy-Usłyszeli głos Maćka który teraz stanął przed nimi.

-Opowiem ci o tym, gdy znowu cię zobaczę pozwól, że ci opowiem-Powiedziała Patrycja wyciągając rękę w stronę Maćka.

-Gdy znów cię zobaczę-Dokończyli wszyscy razem.

-Jeśli wy macie zginąć to ja też-Stwierdził Maciek-Popełniłem niewybaczalny błąd.Ale teraz to zrozumiałem.Jesteście dla mnie jak rodzina i nie pozwolę wam zginąć beze mnie-Na twarzy każdego pojawił się uśmiech.

Patrycja rozejrzała się dokoła i zrobiła dziwną minę.

-Coś mi tu nie pasuje-Warknęła-Skoro mają nas wszystkich to czemu nas nie zabiją?-Jej czujny wzrok rejestrował dokładnie całe pomieszczenie-Dlaczego nie atakują?To nie możliwe żeby przy takiej okazji dali nam tak po prostu zwiać.

Chłopcy spojrzeli na nią.

-Kurwa-Zaklął Maks przecierając dłońmi twarz-Kamil pamiętasz co mówili jak nas zabierali?

Kamil podrapał się po brodzie i nagle jakby doznał cholernego olśnienia.

-Powiedzieli że zniszczą nam życie w bardziej bolesny sposób-Stwierdził.

Patrycja spojrzała na nich z przerażeniem i zaczęła biec do wyjścia.

Chłopcy pobiegli za nią zdziwieni.

-Patrycja co się dzieje?!-Krzyknął Maciek.

-Oni zabiją wasze rodziny!-Krzyknęła i przyśpieszyła.

Patrycja wbiegła na ulicę gdzie mieszkają nierozłączni i stanęła jak wryta.

-Nie...-szepnęła widząc ciała rodzin nierozłącznych.

Każdy z chłopaków podbiegł do swoich rodziców i zaczął płakać.

Patrycja wyjęła papierosa i drżącymi rękami odpaliła go siadając i płacząc.

-To moja wina...moja wina...moja wina-Szeptała patrząc pustym wzrokiem.

W pewnej chwili zaczęła krzyczeć z bezsilności.Po jej policzkach spływały łzy.

-Jezu Chryste!Patrycja!-Maks potrząsnął dziewczyną z całej siły a ona spojrzała na niego pustymi oczami.

-Moja wina...m-moja wina-Szeptała.

Maks nie zdążył nawet zrozumieć jak dziewczyna tak szybko wstała.

Patrycja stanęła kilka metrów przed Maksem i przyłożyła sobie pistolet do skroni.

-Beze mnie będzie wam łatwiej-Powiedziała i już miała nacisnąć spust gdy ktoś delikatnie ułożył jej ręce wzdłuż ciała i przytulił od tyłu.

-Spokojnie-Szepnął jakiś chłopak-To nie twoja wina-Uspokajał ją-Już wszystko dobrze-Przytulił ją do siebie mocniej.

Nierozłączni patrzyli na tę scenę ze zdziwieniem.

-Dlaczego to robisz?-Zapytała Patrycja.

-Ale co?-Zapytał cicho.

-Pomagasz mi już drugi raz-Stwierdziła.

-Ty też mi pomagasz-Odpowiedział.

-Wiesz kto to zrobił?-Zapytała nadal w jego objęciach.

-"Promienie"-Opowiedział wypuszczając ją ze swoich ramion.

Patrycja odwróciła się i spojrzała w szare oczy.

-Po co tu przybyłeś?-Zapytała.

-Chcę wam zaproponować abyście dołączyli do mojego gangu jako spece od cięższych misji-Powiedział patrząc na Patrycję.

-Co będziemy za to mieli?-Zapytał Maciek.

-U nas będzie wasz dom.Będziecie nadal nierozłącznymi ale połączonymi z nami.

-Często będą misje?-Zapytał Kamil.

Szaro włosy spojrzał na chłopaków i odpowiedział.

-Wy będziecie mieli misje rzadko ale Patrycja...możemy powiedzieć że będzie moim szpiegiem-Stwierdził.

-Nie możemy się na to...-Zaczął Maks.

-Zgadzamy się-Powiedziała Patrycja.

Maks podszedł do dziewczyny i uderzył w twarz.

-Przestań w końcu!-Wydarł się-Bądź choć trochę egoistyczna!Przecież tak nie można!My sobie będziemy siedzieli a ty będziesz chodzić na misje!Ta jasne!Nie ma mowy!-Patrzył na nią z zacientością-Już wolę zdechnąć niż pozwolić ci się poświęcać!Pozwól chociaż abym ja chodził z tobą na misje!

Patrycja stanęła przed nim.

-Zawsze możecie wszyscy odejść!Nie potrzebuję was!-Krzyknęła wściekle i zdjęła pierścień przywódcy,dopiero po chwili zdając sobie sprawę co zrobiła.

Na twarzy chłopaków pojawił się szok.Maks podniósł pierścień i założył go.

-Skoro takie jest twoje zdanie...-Odwrócił się i zabierając ze sobą chłopaków odszedł.

-Maks!Czekaj!-Złapała Maksa za ramie i odwróciła-Ja nie...-Chłopak nie dał jej dokończyć bo przewrócił ją i spojrzał na nią z pogardą.

-Twierdziłaś że to co zrobił Maciek było kary godne.Ale on przynajmniej nie wyrzekł się bycia jednym z nas!Pamiętasz?Gdy ściągniesz nasz pierścień przestajesz być jedną z nas-Powiedział i odszedł.

-Co ja zrobiłam?-Zapytała sama siebie.

Spojrzała w niebo i westchnęła.

Po chwili przed nią uklęknął Demon.

-Oni wrócą-Powiedział kładąc dłoń na jej policzku.

Z oczu dziewczyny poleciały łzy.

-Nie...Maks ma zbyt wiele dumy do tego aby wrócić.Choćby miał umrzeć nie przyzna się do porażki-Szaro oki starł łzę dziewczyny i pomógł jej się podnieść.

-A więc idziesz ze mną?-Zapytał.

-Idę-Powiedziała i ruszyła za Demonem w nieznane.